Indiaantje in het bos?
Een pauwenveer op de slaapkamervloer van mijn dochter doet me terugdenken aan de tijd dat mijn meiden in indiaantjes veranderden als we door het bos liepen. Tussen alle kleine takjes en blaadjes vonden we vaak veren van vogels.
Vrolijk huppelend kwamen mijn meiden naar mij toe ‘Mam ik heb er weer één gevonden’. Ik pakte de veren aan en stak ze in hun haar.
Staart, vlecht of speldje geen probleem, de veer ging mee.
Soms hadden ze geluk en liepen we met 3 of meer veren in hun haar terug naar huis.
Ze hadden geen idee dat ze met het verzamelen van die veertjes tegelijkertijd bezig waren om goed te leren lezen…
Trots als een pauw
Een pauwenveer stond vooral op het verlanglijstje van mijn oudste. In de natuur hebben we die niet gevonden, maar wel in een gezellig klein winkeltje. De veer kreeg een mooi plekje in haar kamer.
Die veer vind ik nu op de grond in haar kamer, en ik pak ‘m op.
Even kriebelen
Zonder erbij na te denken, danst de pauwenveer over mijn hand en daarna over mijn wang. Ik kan genieten van deze kleine aanraking.
Ik snap dus dat mijn coachklantjes daar ook vaak van genieten! Want zo'n kriebelveertje zet ik ook in om ze beter te leren lezen.
Het kriebelen zelf is deel van een oefening waardoor een kind de zoek- en zuigreflex die het als baby had, weer integreert. En het klinkt misschien gek, maar die reflex helpt om beter te praten en te articuleren - en daarmee ook om beter te lezen. Magisch toch!
Trots
“Mam….waar ben je.”
Ik kom weer terug in het hier en nu en strijk voor de laatste keer met de veer over mijn hand en zet de pauwenveer terug in het potje bij de andere veren.
Ik loop naar beneden en geef mijn dochter een knuffel en zeg tegen haar dat ik trots op haar ben.
Reactie plaatsen
Reacties