Piekerkampioen
Vroeger toen mijn meiden nog klein waren, kon ik piekeren als de beste.
Voor de één over school, hoe moeilijk zij het had en voor de ander over haar gezondheid.
Ondanks dat dit al jaren geleden is, kan ik dat rotte piekergevoel, weer zo terug halen.
Mijn hoofd dat overuren draait, vragen die als popcorn omhoogschieten, de onrust in mijn buik en lichaam, en dat verstikkende gevoel.
De piekerkampioen in mij is weer actief, maar dit keer draait het vooral om mezelf. De klap van februari echoot nog dagelijks door. Hoewel ik het geluid van de klap niet letterlijk hoor, ervaar ik wel de gevolgen ervan. Het is frustrerend dat het herstel van mijn hersenschudding zo lang duurt. Ik wil sneller, maar mijn hoofd en lichaam hebben andere plannen.
Geheimpje weten? Laat ik daar nu slecht in zijn, de rust nemen en het de tijd geven. Vooral kiezen wat goed voor mij is! (Dus niet voor een ander). Als een bezige bij zoemde ik van de ene plek naar de andere, de hele dag door. Werken hier, kennis opdoen daar, naar de praktijk, huishouden, mijn gezin - noem maar op. Ik deed het allemaal en hield alle ballen in de lucht.
Nu even niet. De ballen liggen nu op de grond en de rem moet erop. En eerlijk gezegd, dat vind ik behoorlijk lastig.
Van hoofdpijn naar boosheid, naar frustratie, naar ontspanning, naar gepieker, naar berusting en dan weer helemaal opnieuw. Een emotionele achtbaan, dat is het. Nog een geheimpje: ik vermijd de achtbaan in pretparken.
Komt het nog goed? Naast de hoofdpijn en de vermoeidheid zit ik vaak in een emotionele achtbaan. Hoe lang gaat dit nog duren? Doe ik het wel goed? Zouden de dingen niet beter kunnen?
Dezelfde vragen van nu, had ik toen ook. Toen gingen ze over mijn dochter, laat ik haar Milou noemen, waarbij school zeker niet vanzelf ging. Zou het Milou lukken om de school weer een beetje leuk te vinden? Zal ze straks weer dat enthousiaste huppelende meisje zijn, die zonder buikpijn naar school gaat?
Alles gelezen wat kon. Net als vroeger verdiep ik me in het probleem, zoek ik naar de oplossing. Je herkent dit vast. Je doet er alles aan om je kind te helpen, net als ik voor Milou. Je wilt iets vinden wat ervoor zorgt dat haar schooltijd minder gedoe wordt en laten we eerlijk zijn ook voor jou. Dat er meer tijd komt voor gezelligheid.
Ach, als ik toen maar wist wat ik nu weet. Dan zou ik met Milou de beweegspelletjes doen die ik nu aan de kinderen in mijn praktijk meegeef. Dan zou ik elke avond de mini-massages doen die ervoor zorgen dat de samenwerking tussen haar lichaam en haar hersenen wordt versterkt.
Als psychomotorisch kindercoach zie ik telkens kinderen in mijn praktijk grote stappen maken op het gebied van lezen, op school en thuis, zowel in gedrag als behendigheid.
Daar doe ik het voor. Elke keer maakt mijn hart een dansje, als ik hoor hoe het met deze kinderen gaat. Blij dat ze groeien en het schoolgedoe verminderd. De veranderingen middels bewegingsspelletje en mini massages heeft wel even tijd nodig, want nieuwe dingen leren en integreren in je lichaam en hersenen kost nu eenmaal tijd.
Kleine stapjes zijn ook stapjes. Dit ervaar ik nu dagelijks. Door mijn balans tussen inspanning en ontspanning goed te bewaken, heb ik de energie en ruimte om deze kinderen in mijn praktijk te begeleiden.
Van gedoe naar gezelligheid. Herken jij de piekeraar in jezelf en ben je benieuwd of ik jouw vragen over de ontwikkeling en problemen van je kind kan beantwoorden?
Zullen we dan contact maken? Via dm, email of belletje?
Reactie plaatsen
Reacties